مسافر سرزمین روس- قسمت شانزدهم

مردمی که اصلا سیاسی نیستند...!

در سفری که تابستان به ایران داشتم، اگرچه دستاورد علمی درست و حسابی عایدم نشد اما شناخت فرهنگی وسیعی حاصل گردید و حساب کار اومد دستم. یعنی به عبارتی فهمیدم که بنده دارم بی خودی علوم سیاسی می خونم و نیازی به تحصیلات آکادمیک نبود و ما مردم ایران به صورت مادرزادی کارشناس سیاسی تشریف داریم. از نظر تیپ شناسی افراد جامعه به این نتیجه رسیدم که به عنوان نمونه اکثریت راننده تاکسی ها کارشناس مسائل خاورمیانه هستند، قشر جوان و گروه دانشگاهیان همچنین بازنشستگان ارتش کارشناس مسائل آمریکا و اروپا، سبزی­فروش­ها و سوپردارها به علاوه هموطنان ترک زبان و میهن پرستان رادیکالی هم کارشناس مسائل روسیه هستند اون هم با نگرش بسیار منفی و اساسا ریختن خون روس­هارو مباح می­دانند.

اما برعکس ما ایرانی­ها روس­ها در قبال مسائل سیاسی بسیار بی تفاوت هستند و در واقع تنها سیاستمداران واقعی و افرادی که در این زمینه اهل فن هستند اقدام به تحلیل مسائل سیاسی می­کنند. شاید تنها شهروندان علاقمند به مسائل سیاسی تعدادی از سالخوردگان باقی مانده از دوران اتحاد شوروی باشند که به صورت ویژه به اندیشه مارکس از نوع روسی مسلط هستند و فقط دنبال یک گوش شنوا هستند.

یکی از دغدغه­های جامعه شناس­های روسی بی تفاوتی نسل جوان روسیه به مسایل سیاسی کشورشونه چیزی که من با چشم­های خودم زمان انتخابات ریاست جمهوری دیدم...یعنی دریغ از سر سوزن شور و هیجان انتخاباتی که بین این بچه­ها باشه. یعنی بر عکس جوانان ایرانی که یکی از تفریحات سالم­شون شرکت در فضای قبل از انتخابات و شادی یا احیانا اعتراضات بعد از انتخاباته؛ جوانان روس حضور فعالی در این مسئله ندارند. خوب این مسئله رو اگر به صورت جدی نگاه کنیم؛ به این نتیجه می رسیم که این بی نشاطی و بی علاقگی سیاسی اگر زیادی باشه برای یک کشور آسیب به حساب می­آید. چون به هر حال شاید یک جاهایی هم حمایت و حضور مردم برای سیاسیون لازم باشه.

تا جایی که من می دونم الان مسئولان ذیربط دنبال پیدا کردن راههایی برای علاقمند کردن جوانان روسی به سیاست کشورشون هستند و به دنبال پاسخ به این سوال هستند که چه کنیم تا شاهد حضور فعال مردم در مسایل کشور باشیم و بستر مناسب برای یافتن هویت سیاسی مردم را فراهم کنیم. یعنی یکی از سیاستهای دولت بر این است تا جوانان نقش و اهمیت خود را در توسعه و تحول نظام اجتماعی درک کنند و ضرورت تداوم مشارکت شهروندان را در این مسیر نادیده نگیرند.

نگرش جوانان روس به زندگی سیاسی در ارتباط مستقیم با دولت قرار دارد. از نظر اونها دولت یعنی تنها کسی که قدرت و اجازه حرف زدن داره و در نتیجه این افراد چون حق حرف زدن ندارند خیلی آروم و بی صدا، سکوت و بی تفاوتی رو انتخاب می­کنند. من معتقدم که روسیه و روسها 50 سال آینده ایران و ایرانی­ها هستند، بنابراین میشه پیش بینی کرد که ما ایرانیها هم در آینده دچار بی تفاوتی سیاسی بشیم... J جل الاخالق از زدن این حرف هم خنده ام می­گیره...فکرشو بکن ماااا

اینطور که من از مطالعه برخی منابع متوجه شدم، اوج حضور فعال مردم روسیه و به ویژه جوانان در فعالیت­های سیاسی کشور بر می­گرده به 120-130 سال پیش و تا زمان یلتسین ادامه پیدا می­کنه، اما بعد از ریاست جمهوری یلتسین مردم دچار یاس و ناامیدی می­شوند و رفته رفته نسبت به این قبیل فعالیتها بی تفاوت می­گردند. البته به نظر من میشه گفت جوانان روسیه در یک فضای متناقض قرار دارند، یعنی از یک طرف در جاهایی مثل مدرسه و دانشگاه تحت تعلیم و آموزش افرادی هستند که بازمانده دوران شوروی می­باشند و از طرف دیگر فضای جدید فدراسیون روسیه و مشکلات موجود در آن هر روز این قشر از افراد جامعه را بیشتر دچار نخوت و بی حوصلگی سیاسی می­نماید.

روز مسکو

مسکویی­ها هر سال در اولین شنبه ماه سپتامبر «روز مسکو» را در اماکن سنتی مسکو مثل میدان سرخ، پارک پابدی یا تیپه های واروبیا... جشن می­گیرند، شنبه این هفته هم مسکو 866 سالگی خودش رو جشن می­گیره. برای اولین بار ایده برگزاری سالگرد برای مسکو در میانه قرن نوزدهم و توسط ریسس امور حمل و نقل شهری مسکو و همچنین نویسنده روس «کنستانتین آکساکف» و فرماندار کل این شهر «الکسی شرباکف» مطرح گردید، ظاهرا مسکو اون سال قرار بوده جشن 700 سالگیش رو بگیره، اما توفیق حاصل نشد. چندین سال بعد یعنی در 1847 به دستور تزار نیکلای اول جشن مسکو برگزار می­شود، اما خیلی خودمونی و خلاصه، و درست صد سال بعد در1947 به دستور استالین اولین شنبه ماه سپتامبر به عنوان روز مسکو نامگذاری می­شود و هرسال جشن بزرگی برای آن برگزار می­شود. مورخ روس «ایوان زابلین» تاریخ دقیق تولد مسکو را 4آپریل 1147 اعلام کرده است.

از لطف و توجه شما بسیار سپاسگزارم. لطفا اگر اطلاعات بیشتری دارید بنده را بی بهره نگذارید.

در پناه خداوند منان