الان در نیویورک هستم ...

ستاره جون سلام راستش پریشب داشتم وبگردی میکردم درمورد پناهندگی بامشکلات خیلی خیلی شدیدی که برامون اتفاق افتاده اعصابم خیلی بهم ریخته توی یه صفحه خاطرات شما رادیدم درمورد خوشبخی وبارداریتو غیره من بدون اینکه ازگذشتت خبر داشته باشم یه سری حرف زدم به اسم مستعاره سلام یاهو بعدش چون خیلی دیروقت بود بیشت زندگیتو سیو کردم تاصبح بخونمش وقتی خوندم دیدم چه اشتباهی کردم دوروزه دارم ازعذاب وجدان میمیرم خواهشا حلالم کن با دل مهربونی که ازشما دیدم میدونم حلالم میکنی ولی جوابشو بهم بده منتظرجوابم

سلام ستاره جان مدت زیادی است از خوانندگان خاموش وبلاگت هستم ولی امروز میخواهم بگویم که جسارتت را در همه چیز ستایش میکنم. با منطق همه حرفها و توهین ها را توی پست قرار میدهی و بعد بررسی میکنی. همه این شجاعت تو را ندارند فقط قسمتهایی که خودشون میخواهند را میگذارند و نظر مقابل را نمیگذارند ولی تو همه مطالب را حتی اگر فحش هم بهت داده باشند میگذاری توی پست بمونه. همیشه تحسینت کردم و باز هم تحسینت میکنم. آدمهایی مثل تو به خیلی ها میتونند در تصمیم گیری برای آینده اشون کمک کنند. مثل همیشه قوی و استوار باش و برای ما بنویس. افرادی مثل من به نوشته های افرادی مثل تو نیاز داریم. به امید سالی پر بار برای تو و همه خانواده ات

سلام کتایون جان , خوشحالم که وبلاگ من را دوست داری. در مورد بحث همونطوری که
خودت نوشتی من همه بحثها را از اول نظر مخالف و موافق را میگذارم
همه بخونند مثل بعضی از وبلاگها نیستم که فقط همون قسمتی از مطلب من را که خودش میخواهد میگذارد تا خواننده بخونه. من به شعور مخاطب و خواننده اطمینان دارم برای همین
ترسی ندارم از گذاشتن تمام حرفهای رد و بدل شدهه.
باید خواننده از اول بخونه دعوا یا بحث سر چی بودهه تا بتونه قضاوت کنه.
از فحش و بد و بیراه و تهدید و ... هم که بهم بدهند نمیترسم
تازه خنده ام هم میگیرهه که طرف چقدر حرص میخورهه ها ها..
من الان موقعیت اجتماعی ام طوری است که نیازی به
تملق گفتن یا شنیدن از دیگران ندارم
برای همین راحت حرفم را میزنم
حوصله شنیدن حرفها و نظریات بیخود و چرند یکطرفه
را هم ندارم و نمیخواهم وقت پر ارزشم را صرف
ثابت کردن یک حقیقت کلی کنم

خلاصه کلام اینکه
افرادی هم که خواننده وبلاگها هستند
میتوانند از طرز نوشتن هر وبلاگ نویس به کلاس اجتماعی او
پی ببرند. طرز نگارش هر فرد به نوعی نشانه
شخصیتش هست و اگر فردی مطلبش را خودش
با قلم خودش بنویسد اونوقت راحت میتوان به تفکر و
خط مشی زندگی اش پی برد.

اون شخصی که بخواهد میاید اینجا و مطلب را میخونه
و اونکه نخواهد هم نمیاید. درب کلبه حقیر من به روی همه بازهه
و این آینده است که قاضی برای هر وبلاگی است
اگر کسی به هلند آمد و تمام چیزهایی که من نوشتم را با
تمام وجودش درک کرد
حداقل اونموقع میتونه توی دلش بگوید حقا که ستاره هر چه گفت واقعیت محض بود
و نفرین به اون افرادی که از این جهنم برایم
بهشت ساختند و با دروغهایشان من را گمراه کردنند که به چنین
لعنت آبادی بیایم.

******

آلمای عزیزم برام نوشته:
را به رنگهای مختلف کنم ولی از اونجایی که وسایلی که برای اطاق
سفارش دادم زیادهه نیاز هست که دیوار یکی از اطاقها را خراب کنیم
تا از دو تا اطاق یک اطاق بسازیم.
خوشبختانه الان توی خانواده ای هستم که همه مهندس آرشیتکتند و همین الان هم
برایم نقشه اطاق که چطور بشود را درست کردنند که فقط وقتی برگشتیم کالیفرنیا همسرم
برای اجرا و آماده کردن اطاق کوچولوها اقدام میکنه.
راستش من رنگ نارنجی را دوست ندارم چون منو یاد هلند میندازهه
برای همین به همون رنگ سنتی صورتی برای دخترکم و آبی برای پسرکم
رضایت دادم البته اینجا توی رنگه یکنوع اکلیل نقره ای هم اضافه میکنند
که ترکیب خیلی قشنگی میدهد. دور تا دور اطاق را از وسط یک لایه کاغذ دیواری
با طرح میکی موس برای پسرکم و مینی ماوس برای دخترکم
سفارش دادم. و میز کوچولو و اسباب بازی هم سفارش دادم. چون میخواهم بعدا توی اطاق
بازی هم کنند و یکجور نرسینگ روم هم تلقی میشه و
همونطور که گفتی اسباب بازی پسرونه یکطرف
و اسباب بازیهای دخترونه طرف دیگر
بعدها هم که بزرگتر شدنند و نیاز به حریم خصوصی داشتند دوباره
دیوار بین اطاق را میگذاریم.
بهرحال مرسی از توجه ات دوست خوب من